29 jan De draak der draken
Het leek me belangrijk om een blog te wijden aan één van de redenen waarom ik een fantasyboek schrijf. Dat komt natuurlijk doordat ik simpelweg gefascineerd ben door fantasy, maar die fascinatie begon met een film die ik als kind zag, en waar ik toen doodsbang voor was: Dragonslayer (uit 1981), een film waar je als liefhebber van fantasy niet omheen kunt.
De draak is de ster van de film. De naam van het dier is wellicht wat lang, Vermithrax Pejorative, maar hij is zeker passend. Vertaald betekent het zoiets als ‘de draak uit Thracië die dingen erger maakt’. Geloof me, daar blinkt deze draak behoorlijk in uit.
Ik was ongeveer zeven toen ik Dragonslayer voor het eerst zag, en ik ben nog nooit zo bang geweest. Er gebeuren ook vrij heftige dingen in de film: maagden worden geofferd en mensen vliegen in de fik. Standaard drakendingen, maar niet iets wat je vaak ziet in een Disneyfilm. Er gebeuren sowieso veel duistere dingen in fantasyfilms uit de jaren 80, ook al waren die voor de jeugd bedoeld. En daar is eigenlijk ook niets mis mee.
Tegenwoordig zijn veel jeugdfilms helaas gevuld met brave verhaallijnen en stuiterende karikaturen die dringend een dosis Ritalin nodig hebben. Ik klink misschien als een oude lul, maar ik hou niet zo van brave helden en verhaaltjes waar alle scherpe randen vanaf zijn gehaald, omdat we anders misschien tere kinderzieltjes zouden kunnen kwetsen. Gelukkig ben ik geen kinderboek aan het schrijven, dus dat scheelt.
Dragonslayer was hoe dan ook een openbaring. Het was de eerste keer dat ik een draak zag, en dat is me altijd bijgebleven. Ik vond het beest angstaanjagend, maar tegelijkertijd was hij stoer en indrukwekkend. Het was voor mij een dino die vloog en vuurspuwde. Een combinatie die ik geweldig vond en waar mijn mond van openviel.
Dat ding op het scherm was ook echt voor mij. Nu nog steeds. Het leeft. Je ziet het ademen, nadenken en bewegen als een intelligent roofdier. Ook al zijn de effecten gedateerd, het is een wonderlijk beest om te zien bewegen en tekeergaan.
Tot vandaag is Vermithrax wat mij betreft nog steeds de meest indrukwekkende draak die ooit op het grote witte doek te bewonderen is geweest. Zowel qua ontwerp als dreiging. Dat laatste komt vooral doordat het lang duurt voor je haar ziet (ja, het is een zij). En wanneer je haar in volle glorie ziet, is dat één van de beste onthullingen uit de geschiedenis van monsterfilms. Een onvergetelijke scène.
In de scène in kwestie staat de held van de film op een rots bij een meer van vuur, in de grot van de draak. Tergend langzaam zien we vervolgens hoe de draak achter de nietsvermoedende held uit het meer tevoorschijn komt. Ze blijft maar stijgen, steeds groter en dreigender wordend. De held ziet de reflectie van de draak in het meer en draait zich geschrokken om. Vervolgens spreidt de draak haar vleugels, ademt diep in en laat een vuurzee neerdalen op onze held, die zich net op tijd kan verschuilen achter zijn schild. Een klassieke confrontatie, maar briljant opgebouwd en uitgevoerd.
En nu, ruim 25 jaar nadat ik die film voor het eerst zag, ben ik bezig met een boek dat vol zit met draken, vuur en chaos. Ik denk dat ik die oude Vermithrax, waar ik ooit doodsbang voor was, stiekem veel dank verschuldigd ben. Ze is een belangrijke inspiratiebron geweest en een meetlat, waar helaas niet veel aan kan tippen. Tenzij we ooit echte draken ontdekken (of maken), maar ik vrees dat zelfs die voor mij ook in de schaduw zullen staan van Vermithrax.
Jan