Geplaatst op 11:29h
in
Geen categorie
Het is vandaag maandag 24 april 2017. Het begin van een nieuwe week. Voor mij is het de dag waarop het manuscript van Gevleugelde Duisternis eindelijk de wijde wereld in is gestuurd. De wereld van de uitgever welteverstaan. Vanaf vandaag is het niet meer mijn verhaal, maar dat van degene die het leest.
Het voelt aan alsof ik de zijwieltjes van een kinderfiets heb gehaald en de bestuurder een duwtje in de rug heb gegeven. Ik stel het me trouwens wel voor met een jong en nerveus draakje op de fiets, die net bij de pedalen kan met zijn achterpoten, maar zich met zijn vleugels goed in balans weet te houden. Hij zwalkt nog, maar hij komt op eigen kracht vooruit.
Aan de ene kant ben ik op dit moment opgelucht: ik ben ontzettend blij en ook trots dat het me gelukt is om een langgekoesterde droom te verwezenlijken. Het leek er heel lang op dat het boek er nooit zou komen en nu is het er eindelijk. Dat het voltooid is, is een mijlpaal, maar niet het belangrijkst. Dat is het feit dat ik er persoonlijk heel blij mee ben. Ik heb het verhaal kunnen vertellen wat ik wilde vertellen: een avontuurlijk en eigenzinnig verhaal met zwarte humor en interessante personages, die goede bekenden van mij zijn geworden door de jaren heen.
Maar aan de andere kant voelt deze dag ook heel raar. Mensen gaan er van alles van vinden en dat maakt me ook nerveus. Die spanning heb ik uiteraard ook wanneer ik mijn films voor het eerst vertoon aan een publiek, maar gezien het schrijven van een boek onbekend terrein is voor mij, is dit toch even iets spannender. Het scheelt uiteraard wel dat ik mezelf ook onder het publiek reken waar ik het voor schrijf, dus in die zin heb ik al de nodige kritiek over me heen had gehad.
Wat fijn is, is dat ik de komende tijd andere projecten heb waar ik aan kan werken. Ik val dus niet gelijk in een zwart gat creatief gezien, maar ik ga de personages uit het boek wel missen. Ze zijn nu niet meer van mij, maar van de lezer, in wiens hoofd ze hopelijk tot leven komen.
De komende maanden is het dus afwachten geblazen, want het duurt een paar maanden voor je een reactie krijgt van een uitgever. Het enige wat ik kan doen, is hopen dat dat nerveuze draakje met zijn fietsje vrolijk door blijft trappen en uiteindelijk opstijgt. Hij heeft niet voor niets vleugels.
Jan
