Wederom is er een nieuw kort verhaal online verschenen: Een Kist Vol Rommel. Net als de andere korte verhalen, staat ook dit verhaal op zichzelf. Veel leesplezier!
Jan
Een nieuw kort verhaal staat inmiddels online: Sluitingstijd. Net als Nieuwe Schoenen, is Sluitingstijd een korte prequel, die zich afspeelt in de wereld van het boek, in een ver verleden. Veel leesplezier.
Jan
Het is een tijdje stil geweest rondom het boek, maar daar komt langzaam weer verandering in. Op dit moment ben ik nog steeds bezig met het benaderen van uitgevers en dat is helaas een lang proces, waar veel wachten bij komt kijken.
Als goedmakertje voor de lange radiostilte, presenteer ik vandaag een kort verhaal: Nieuwe Schoenen, een heuse prequel. Het maakt geen onderdeel uit van het boek, maar het speelt zich wel af in dezelfde wereld, lang geleden, toen alles nog koek en ei was. Min of meer. Veel leesplezier.
Jan
Het is vandaag maandag 24 april 2017. Het begin van een nieuwe week. Voor mij is het de dag waarop het manuscript van Gevleugelde Duisternis eindelijk de wijde wereld in is gestuurd. De wereld van de uitgever welteverstaan. Vanaf vandaag is het niet meer mijn verhaal, maar dat van degene die het leest.
Het voelt aan alsof ik de zijwieltjes van een kinderfiets heb gehaald en de bestuurder een duwtje in de rug heb gegeven. Ik stel het me trouwens wel voor met een jong en nerveus draakje op de fiets, die net bij de pedalen kan met zijn achterpoten, maar zich met zijn vleugels goed in balans weet te houden. Hij zwalkt nog, maar hij komt op eigen kracht vooruit.
Aan de ene kant ben ik op dit moment opgelucht: ik ben ontzettend blij en ook trots dat het me gelukt is om een langgekoesterde droom te verwezenlijken. Het leek er heel lang op dat het boek er nooit zou komen en nu is het er eindelijk. Dat het voltooid is, is een mijlpaal, maar niet het belangrijkst. Dat is het feit dat ik er persoonlijk heel blij mee ben. Ik heb het verhaal kunnen vertellen wat ik wilde vertellen: een avontuurlijk en eigenzinnig verhaal met zwarte humor en interessante personages, die goede bekenden van mij zijn geworden door de jaren heen.
Maar aan de andere kant voelt deze dag ook heel raar. Mensen gaan er van alles van vinden en dat maakt me ook nerveus. Die spanning heb ik uiteraard ook wanneer ik mijn films voor het eerst vertoon aan een publiek, maar gezien het schrijven van een boek onbekend terrein is voor mij, is dit toch even iets spannender. Het scheelt uiteraard wel dat ik mezelf ook onder het publiek reken waar ik het voor schrijf, dus in die zin heb ik al de nodige kritiek over me heen had gehad.
Wat fijn is, is dat ik de komende tijd andere projecten heb waar ik aan kan werken. Ik val dus niet gelijk in een zwart gat creatief gezien, maar ik ga de personages uit het boek wel missen. Ze zijn nu niet meer van mij, maar van de lezer, in wiens hoofd ze hopelijk tot leven komen.
De komende maanden is het dus afwachten geblazen, want het duurt een paar maanden voor je een reactie krijgt van een uitgever. Het enige wat ik kan doen, is hopen dat dat nerveuze draakje met zijn fietsje vrolijk door blijft trappen en uiteindelijk opstijgt. Hij heeft niet voor niets vleugels.
Jan
Het is eindelijk zover. De vlag kan uit. 3 februari 2017 is de dag geworden waarop ik de eerste versie van het manuscript heb voltooid! Zo’n vijftien jaar geleden heb ik de eerste ideetjes op papier gekrabbeld en vanaf vandaag is het verhaal rond. Dat was het uiteraard al langer, het einde stond al jaren vast, maar de rest staat nu eindelijk ook op papier. En ik ga niet bescheiden zijn, het is gaaf geworden. En vreemd, op een goede manier.
Het is iets later dan gepland af, maar er zijn wat redenen waarom het langer duurde om het manuscript te voltooien. Die redenen zijn 60 extra pagina’s die ik niet had ingepland, maar die nu wel op papier staan en waar ik meer dan blij mee ben. Ze waren nodig om het verhaal op de juiste manier af te sluiten. Alhoewel, misschien bestaat er niet zoiets als het afsluiten van een verhaal. Het blijft doorgaan. Het enige wat je daarvoor hoeft te doen is terugbladeren naar pagina 1 en weer opnieuw beginnen met lezen.
Terugbladeren is iets dat ik de komende tijd nog vaak ga doen. De rest van februari zal ik waarschijnlijk bezig zijn met het bijschaven van het manuscript. Er zitten nog wat schoonheidsfoutjes in en soms zeggen personages dingen die nog net even anders (of juist niet) uitgesproken kunnen worden. Puntjes op de i zetten dus. En daarna, zo halverwege of eind maart, kan het benaderen van uitgevers beginnen.
Ik vond het vandaag ook tijd om een tipje van de sluier op te lichten en een fatsoenlijke synopsis online te plaatsen. Wat er tot op heden online stond, was wel heel erg kort en vaag. Zoals eigenlijk veel van mijn blogposts, maar dat terzijde. Mensen die mij kennen, weten dat ik een hekel heb aan het schrijven van synopsissen. Ik vind het enge dingen, die niet leuk zijn om te schrijven. Ze zijn lastig om te schrijven, slechts een vage schim van wat je verhaal is, en toch hebben die paar alinea’s verschrikkelijk veel macht wanneer ze eenmaal op papier staan: ze bepalen of iemand je boek gaat lezen of je film gaat kijken (of besluit te produceren).
Dus voor de nieuwe synopsis, die inmiddels online staat, heb ik even de tijd genomen. Ik moet zeggen dat ik tevreden ben met wat er staat, gezien het de inhoud en de toon van het boek goed vertegenwoordigd. En het zijn mijn eigen woorden, niet de woorden van een marketingstagiair die het boek niet heeft gelezen.
Ik blader maar weer eens terug naar pagina 1 van het manuscript. Dan kan het polijsten beginnen.
Jan
